هدف پژوهش حاضر بررسي عوامل موثر بر توسعه برنامه هاي درسي پاسخگوي ادراک شده در مدارس هوشمند است. جامعه آماري اين پژوهش را کليه معلمان مدارس هوشمند شهر تهران در سال تحصيلي 1388-1390 تشکيل مي دهد. روش تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي است. روش نمونه گيري، خوشه اي چندمرحله اي بوده که در نهايت 360 نفر از معلمان به طور تصادفي انتخاب شدند. ابزار تحقيق سه پرسشنامه محقق ساخته (يکي در خصوص عوامل موثر بر برنامه هاي درسي پاسخگوي ادراک شده، ديگري در خصوص مولفه هاي برنامه هاي درسي پاسخگوي ادراک شده و پرسشنامه ديگر در خصوص ايجاد انگيزه دانش آموزان مدارس هوشمند) بوده است. روايي آنها به لحاظ محتوا تامين شده و ضريب اعتبار آنها بر اساس آلفاي کرونباخ به ترتيب معادل 0.93، 0.89 و 0.87 به دست آمده است. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش همبستگي پيرسون و مدل معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهند، از بين متغيرهاي هفتگانه مورد مطالعه، توجه به تفاوت هاي فردي (0.307)، توجه به يادگيري در حد تسلط (0.263)، و توجه به پژوهش محوري (0.129)، به ترتيب بيشترين تاثير کلي را بر برنامه هاي درسي پاسخگوي ادراک شده داشته اند. بر اساس يافته هاي به دست آمده از تحقيقChi-Square= 115.422، GFI= 0.963، AGFI= 0.921، P-Value= 0.000، RMSEA= 0.055 است. بر اين اساس، برازش مدل مورد مطالعه در حد قابل قبول مي باشد.