سرعت تغييرات محيط در ابعاد دروني و بيروني، منجر به اتخاذ راهبردهاي نويني از جمله يادگيري، کيفيت و خلق دانش توسط سازمان ها شده است. به طوري که بين وجود چنين ويژگي هايي و قابليت ادامه حيات و رقابت پذيري آنها رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. مفاهيم يادگيري سازماني و سازمان يادگيرنده سابقه اي بيش از سه دهه دارند و با وجود الگوها و مدل هاي مختلف، همچنان نياز به الگويي که بتواند ارتباط اين دو مفهوم را به صورت شفاف تبيين کند، محسوس است. در مقاله حاضر که از جمله مقالات مفهومي مي باشد، سعي شده با استفاده از روش پژوهش تحليلي، اين نقيصه با ارائه الگويي يکپارچه که برگرفته از نظريات تعدادي از صاحب نظران برجسته در حوزه مربوطه مي باشد، برطرف گردد. الگوي مذکور شامل سه بخش مي باشد؛ در بخش اول توانمندسازهاي يادگيري به عنوان زيربناي ايجاد سازمان يادگيرنده با رويکردي منبع محور مطرح شده است که شامل دو سطح سازماني (ساختار) و غيرسازماني (افراد) مي باشد و برگرفته از نظريه واتکينز و مارسيک است. در بخش فرآيند، نظريه يادگيري سازماني هابر به عنوان پيونددهنده توانمندسازها و عملکرد تشريح شده است و بخش عملکرد به ترسيم ويژگي هاي سازمان يادگيرنده تحت عنوان مفهوم «هرم سازمان يادگيرنده» با توجه به نظريات افرادي همچون سنگه و نانوکا اختصاص يافته است. با توجه به رويکرد نظام گراي حاکم بر طراحي مدل و لحاظ نمودن توانمندسازها، فرآيند و عملکرد به عنوان ابعاد اصلي آن، به نظر مي رسد به عنوان اولين مطالعه صورت گرفته در اين زمينه، بتواند در درک بيشتر مفاهيم مذکور راهگشا باشد. اين مقاله با ارائه پيشنهادهايي کاربردي و پژوهشي خاتمه مي يابد.