هدف از اين پژوهش، بررسي ارتباط ميان راهبردهاي يادگيري خودتنظيم و انگيزش پيشرفت دانش آموزان است. جامعه آماري اين پژوهش شامل 4895 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دوره دبيرستان ناحيه يک شهر ساري سال تحصيلي 90 ـ 89 مي شود که تعداد 324 نفر از آنان با استفاده از جدول تعيين حجم نمونه کرجسي و مورگان با آلفاي 5% به عنوان نمونه با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي به تفکيک جنسيت انتخاب شده، مورد مطالعه قرار گرفته اند. از اين تعداد 151 نفر پسر و 173نفر دختر بودند. روش پژوهش از نوع توصيفي ـ پيمايشي و ابزار جمع آوري داده ها براي سنجش خود تنظيمي دانش آموزان، پرسشنامه خود تنظيمي ام اس ال کيو. پينتريچ ودي‏ گروت بود. زيمر من و مارتينز پونز(،(Zimmerman andpons, 1986)  ضريب پايايي پرسشنامه را با استفاده از ضريب آلفاي کرونباخ 0.89 برآورد کردند. جهت سنجش انگيزش پيشرفت، پايايي پرسشنامه انگيزش پيشرفت هرمنس (1970، Hermanc) را 0.73 تخمين زدند. با استفاده از روش آماري ضرايب همبستگي، آزمون T گروه هاي مستقل، تحليل واريانس چند متغيري (مانووا) و رگرسيون چند متغيري دادها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج به دست آمده پژوهش نشان داد که بين راهبردهاي يادگيري خودتنظيم و انگيزش پيشرفت دانش آموزان رابطه معناداري وجود دارد. همچنين ميان جنسيت و راهبردهاي يادگيري خودتنظيم دانش آموزان تفاوت معنادار وجود داشت و بين جنسيت و انگيزش پيشرفت دانش آموزان تفاوت معنادار وجود نداشت. تحليل رگرسون چندگانه بيان کرد که از ميان خرده مقياس هاي راهبردهاي يادگيري خود تنظيم، تنها راهبردهاي مديريت منابع مي تواند پيش بيني کننده مطلوبي از انگيزش پيشرفت دانش آموزان به عمل آورد.