هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين حل مساله و تاب آوري با ميزان رفتارهاي پرخطر است. روش تحقيق از نوع عل‍ي مقايسه اي و همبستگي بود. جامعه آماري دانش آموزان دختر دبيرستاني داراي پيشرفت تحصيلي بالا و پايين در منطقه 9 آموزش و پرورش شهر تهران بود. نمونه مورد مطالعه 35 دانش آموز داراي پيشرفت تحصيلي بالا و 35 دانش آموز داراي پيشرفت تحصيلي پايين بود که به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. از مقياس تاب آوري کونور و ديويدسون، مقياس سنجش رفتارهاي پرخطر و پرسش نامه شيوه حل مساله کسيدي و لانگ براي جمع آوري داده ها استفاده شد. نتايج تحليل واريانس چند متغيره نشان داد بين دو گروه در متغيرهاي تاب آوري، حل مساله و رفتارهاي پرخطر تفاوت وجود دارد. به طوري که ميانگين نمرات دانش آموزان داراي پيشرفت بالا در مقياس تاب آوري و سبک خلاقيت حل مساله و ميانگين نمرات دانش آموزان داراي پيشرفت پائين در سبک هاي درماندگي، کنترل و اجتناب از حل مساله و همچنين در مقياس رفتارهاي پرخطر بيشتر است. نتايج حاصل از ضريب همبستگي نيز نشان داد که بين رفتارهاي پرخطر و تاب آوري در هر دو گروه رابطه منفي وجود دارد. همچنين بين سبک هاي درماندگي، کنترل و اجتناب از حل مساله در گروه داراي پيشرفت پايين و کنترل و اجتناب از حل مساله در گروه داراي پيشرفت بالا با رفتارهاي پرخطر رابطه مثبت ديده شد. اين يافته ها مي تواند در مورد آموزش و ارائه خدمات مشاوره اي دانش آموزان مفيد باشد.