يكپارچه سازي آموزشي، به يكي از روش هاي آموزشي غالب براي گروه هاي مختلف كودكان استثنايي بدل شده است؛ چرا كه در اين روش، به نظر مي رسد، دانش آموزان كم توان و ناتوان به شكل مناسب تري به حقوق انساني خود دست مي يابند. پژوهش حاضر، به منظور بررسي يكپارچه سازي آموزشي در ايران و عوامل موثر بر نگرش والدين دانش آموزان تلفيقي نسبت به اين سبك از آموزش بر روي 204 نفر از والدين دانش آموزان مرزي تلفيقي منطقه 1 و 2 آموزشي شهر اراک به اجرا درآمد. نگرش والديني که به روش تمام شماري انتخاب شده بودند با استفاده از يک پرسشنامه محقق ساخته مورد بررسي قرار گرفت. روش هاي آماري مورد استفاده در اين تحقيق، عبارت بودند از آزمون معنادار بودن دو نسبت مستقل، ضريب همبستگي و تحليل واريانس يک راهه. نتايج اين تحقيق که از نوع پيمايشي تحليلي است، نشان داد که نگرش والدين مورد مطالعه نسبت به يکپارچه سازي فرزندان مثبت است و با عواملي همچون سن والدين، تعداد دوستان فرزندان و تحصيلات والدين رابطه مثبت معنادار دارد. امکانات مدرسه و تراکم کلاس ها از جمله مواردي است که والدين از وضعيت آنها ناخرسندند. عدم استفاده دانش آموزان مرزي از آموزش هاي انفرادي و نبود کلاس هاي فوق برنامه از محدوديت هاي مدارس مجري طرح مذکور هستند.