هدف اين مقاله ارائة تبييني از محدوديت فلسفة تربيت در جمهوري اسلامي ايران در رویارویی با مسئلة ربط است. نخست از طريق تحليل فلسفة وجودي سند تحول بنيادين و قرار گرفتن درون يك موقعيت مسئله‌دار، مسئلة ربط و محدوديت‌ الگوهاي نظري براي هدايت عمل عاملان تربيت برجسته مي‌شود؛ سپس از ديدگاه‌هاي عملي براي صورتبندي دوباره و روشن كردن ابعاد ناانديشيدة اين مسئله كمك مي‌گيرد تا نشان دهد يكي از گونه¬های ممكن و مغفول ناسازگاري در كمين سند است. يافته‌ها نشان مي‌دهد ايجاد «تحول بنيادين در نظام تعليم و تربيت» مستلزم تحول نگرش ما به تكاليف و مأموريتهاي فلسفة تربيت در جمهوري اسلامي ايران است. در نتيجه‌گيري به خلأ‌هاي ناشي از نبودن رويكرد عملي براي غلبه بر مسئلة ربط و ايجاد «تحول بنيادين در نظام تعليم و تربيت» اشاره، و بر ضرورت در پیش گرفتن رويكرد عملي با نظر به محدوديت و نابسندگي رويكرد نظري كنوني تأكيد مي‌شود.

 

فلسفة تربيت؛ سند تحول بنيادين؛ مسئلة ربط؛ رويكرد نظري؛ رويكرد عملي

 

لینک مقاله