خانواده به عنوان يك محيط طبيعي تربيت، ابعاد مختلف رشد كودك را تحت تاثير و پايه گذار سعادت فردي و اجتماعي است. عليرغم نقش خانواده در تربيت، در حوزه تربيت رسمي و عمومي اين نقش با چالش هايي رو بروست. هدف تحقيق بررسي اين موضوع است كه آيا حكومت اسلامي كه متولي تربيت رسمي و عمومي است به تداوم نقش تربيتي خانواده در دوره-هاي مختلف تربيت رسمي و عمومي معتقد است؛ اگر پاسخ مثبت است پيش نياز اين ايفاي نقش يا مشاركت چيست؟ حد و حدود و دستاوردهاي آن كدام است؟ اين پژوهش از نوع كيفي است. داده های اسنادی با استفاده از روش تحليلي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. بررسيها درحوزه دين و علم حاكي است كه هم حكومت اسلامي و هم صاحبنظران حوزه هاي علمي از جمله روانشناسان و جامعه شناسان و روانشناسان اجتماعي، تداوم نقش تربيتي خانواده را در نظام تربيت رسمي و عمومي مطرح و ضروري دانسته اند. هر دو حوزه، پيش نياز اين تداوم نقش را "اعتماد" و حد و حدود آن را "مشاركت در سياستگذاري" و "اجرا" و دستاوردهاي آن را " كنترل سلطه نامحدود دولت بر نظام تربيت رسمي و عمومي"، "پاسخگو نمودن نظام تربيت رسمي و عمومي نسبت به عملكرد خود"، "تقويت حس مالكيت در خانواده ها "، "مضاعف شدن توانمندي خانواده" نام برده اند.

خانواده در اسلام؛ نظام تربيت رسمي و عمومي؛ خانواده و دانش جدید؛ تعلیم و تربیت اسلامی

 

لینک مقاله