تحقيق حاضر به بررسي عوامل بازدارنده موثر بر پژوهش هاي فرهنگيان و راهکارهاي برون رفت از آن پرداخته است. روش تحقيق توصيفي-پيمايشي و جامعه آماري شامل دبيران مدارس راهنمايي ناحيه 2 آموزش و پرورش قم بود که تعداد 97 نفر از آنان به شيوه تصادفي ساده انتخاب شدند. داده هاي مورد نياز از طريق پرسشنامه محقق ساخته با پايايي 0.87 برمبناي مقياس درجه بندي 5 سطحي ليکرت و آرايش رتبه اي جمع آوري شد. براي تجزيه و تحليل داده ها علاوه بر روش هاي آمار توصيفي از آمار استنباطي در حد آزمون مجذور کاي (X²)، آزمون Z يک گروهي (تک نمونه اي) و آزمون تحليل واريانس يک راهه(F) استفاده شد. نتايج به نشان داد که به ترتيب، عوامل فرهنگي، فردي (فني و تخصصي)، نحوه ارائه خدمات پژوهشي، عوامل اداري-ساختاري و انگيزشي در پژوهش هاي فرهنگيان نقش بازدارندگي دارند و پايين بودن روحيه فعاليت هاي گروهي و تيمي براي انجام پروژه هاي تحقيقاتي، نهادينه نشدن فرهنگ پژوهش در ميان فرهنگيان، اهميت ندادن مسوولين به پژوهش هاي فرهنگيان از الويت دارترين موانع هستند و اختصاص بخشي از وظايف آموزشي معلمان به تحقيق و رسيدگي به وضعيت معيشتي آنان به ترتيب از مهمترين و الويت دارترين راهکارهاي برون رفت به شمار مي روند. تفاوت ميزان شدت بازدارندگي عوامل مختلف مورد مطالعه نيز معنادار نيست.