تاريخ فلسفه تعليم و تربيت با پنج واژه حياتي و مهم رو به رو بوده و هست و اين واژگان پنج موقعيت را در بحث مربوط به فرايند تدريس و يادگيري در دنياي مدرن تعيين نموده اند. اين کلمات عبارتند از: ذهن، دموکراسي، ستمديدگي، جامعه پذيري، حکايت و قصه. سه واژه اول به ترتيب با نام هاي فردريک هربارت - ديويي و پائولوفريره آميخته است که در آمريکا و آمريکاي لاتين و افريقا مطرح بودند و اجتماعي کردن با استفاده از ابزار دانش مربوط به مارکسيسم است که عمدتا در برزيل، فرانسه و ايتاليا مورد تفسير قرار گرفته است. واژه قصه و حکايت نيز به وسيله افراد مختلف در نقاط مختلف دنيا مورد استفاده قرار گرفته است و واژه اي است که توسط طرفداران عمل گرايي نوين - به ويژه گيرالدلي در تبيين تئوري تربيتي - مورد توجه واقع شده است. بسياري از صاحب نظران معتقدند که شايد بتوان معنادارترين رشد در فلسفه آمريکايي در زمان هاي اخير را رنسانس در عمل گرايي يعني عمل گرايي نوين تلقي نمود. با توجه به موارد مطرح شده هدف اصلي اين مقاله بررسي نظريه تربيتي و رويکرد برنامه درسي از منظر عمل گرايي نوين است. روش پژوهش توصيفي - تحليلي است. نتايج بررسي ها نشان داد که مباني عمل گرايي نوين را بايد در انديشه هاي افرادي چون رورتي، کواين، پاتنام، برنشتاين، وست، ديويد سون، شوستر من و براندون جستجو نمود. عمل گرايي نوين بر اصولي چون طرد معرفت شناسي بنيادين، تاکيد بر زبان، يگانگي دانش، همبستگي اجتماعي به جاي عينيت محض، پرورش شهروند دمکراتيک فکور تاکيد دارد. از منظر عمل گرايي نوين يک تئوري تربيتي بايد داراي سه ويژگي توصيفي - تشريحي، خاص و عملي باشد. آنها براي تعليم و تربيت پنج مرحله شامل تعيين حکايت، مرتبط ساختن حکايت با مسائل زندگي، خلق حکايت جديد، نقد حکايت و مقايسه آن با قصه هاي ملي و جمعي مطرح کرده، رويکرد مناسب برنامه درسي براي دوران پيش از دانشگاه را رويکرد تلفيقي و براي دوران پس از دانشگاه رويکرد پروژه محور معرفي مي کنند.