معمولا «گوش دادن» را با «شنيدن» يکي مي دانند، در حالي که «گوش دادن» با «شنيدن» فرق دارد. گوش دادن يک مهارت و شامل شنيدن و درک مطلبي است که به صورت شفاهي بيان مي شود و نيازمند آموزش است، اما شنيدن مهارت نيست بلکه يک موهبت زيست شناختي است که نيازي به آموزش رسمي ندارد، و خود به خود حاصل مي شود. هدف تحقيق حاضر تدوين شاخص هاي آموزش مهارت گوش دادن در برنامه درسي زبان ملي براي دوره ابتدايي و سپس تبيين نقاط قوت و ضعف راهنماي برنامه درسي زبان فارسي براي دوره ابتدايي ايران (ويراست 1388) به لحاظ شاخص هاي موردنظر بود. براي نيل به اين هدف، محتواي برنامه هاي درسي زبان ملي آمريکا (ايالت نيوجرسي، 2004)، انگلستان (2007)، سنگاپور 2006)) و نيز راهنماي برنامه درسي زبان فارسي براي دوره ابتدايي (ويراست 1388) به شيوه کيفي تحليل شدند. پژوهش نشان داد که در چارچوب برنامه درسي زبان فارسي مهارت گوش دادن امري دانسته شده فرض شده است چرا که تعريف مشخصي براي آن مطرح نشده و خرده مهارت هاي آن نيز معرفي نشده اند. اين موضوع باعث شده است که هدف هاي آموزش آن نيز به صورت کلي و مبهم ارائه شوند. از طرفي، در چارچوب اين برنامه درسي، آموزش مهارت گوش دادن به صورتي متناسب با بافت موقعيت، انتقادي و با کمک فناوري اطلاعات و ارتباطات برنامه ريزي نشده است.