ـ انسان باایمان، روحی مطمئن، اعصابی آرام و قلبی سالم دارد.

ـ معنویاتِ منهای خداشناسی، اعتبار ندارد.

ـ تقوا، لازمه انسانیت است.

ـ امور معنوی و روحانی، روح بشر را قانع می کند و به او رضایت خاطر و اطمینان می دهد.

ـ سختی ها و فشارها، وسیله ای است برای تکمیل و تهذیب بیشتر نفس و خالص شدن گوهر انسان.

ـ انسان کامل؛ یعنی انسانی که قهرمان همه ارزش های انسانی است.

ـ خدمت به خلق، مقدمه و زمینه برای ایمان است.

ـ توکل، تضمین الهی است، برای کسی که همیشه حامی و پشتیبان حق است.

ـ زهد ورزیدن، نوعی بی نیازی برای انسان ایجاد می کند.

ـ عبادت، آن گاه اثربخش است که جذب روح شود.

ـ هم فکری و تبادل نظر، یکی از اصول زندگی اهل ایمان و پیروان اسلام است.

ـ طبع عالَم، بر درستی و صداقت است.

ـ اساس امر به معروف و نهی از منکر، نیکوکاری است.

ـ منتهای سعادت، این است که آدمی در ناحیه عمل، دارای نیکوترین عمل ها باشد.

ـ آن چیزی که دل ها را به هم پیوند می دهد، عقیده و ایمان است.

ـ عبادت ها و تمرین های مکرر که در دین مقدس اسلام توصیه شده، نوعی ورزش روحی است.

ـ مقید شدن به زندگی متکلفانه، ناشی از کوچکی روح و نداشتن شخصیت است.

ـ فقر روحی و معنوی، بالاتر از فقر مالی و اقتصادی است.

ـ حق، همواره یک تأیید معنوی با خود دارد.

ـ محاسبه نفس، یک وظیفه عقلانی و همگانی است.

ـ سلامت تن، سلامت روح و سلامت اجتماع، همگی به تقوا بستگی دارد.

ـ آدمی باید به همان اندازه که درباره معاش خود فکر می کند، درباره غذای روح خود نیز بیندیشد.

ـ قلب سالم؛ یعنی دلی که هیچ نوع بیماری از قبیل کینه و حسادت و سایر صفات ناپسند، نداشته باشد.

ـ الفبای دین، خداشناسی است.

ـ رقت و لطافت وقتی پیدا می شود که انسان توجه بیشتری به تقوا و معنویت داشته باشد.

ـ یکی از شرایط موفقیت انسان، درک کردن قیمت و ارزش وقت است.

ـ ایثار، یکی از باشکوه ترین مظاهر انسانیت است.

ـ تا دل انسان با زبان هماهنگی نداشته باشد، دعا واقعی نیست.

ـ دانش، بزرگ ترین منبع نیرو و قدرت است.

ـ انسان، خودِ حقیقی اش را در عبادت و در توجه به ذات حق پیدا می کند.

ـ روشن بینی و بصیرت، از آثار مهم تقواست.

ـ سخن گفتن انسان، بهترین مظهر و نیکوترین نماینده تعقل و فکر انسان است.

ـ علم و فکر، غذای روح است.

ـ کار و فعالیت، به روح صفا و به دل، نرمی و خشوع می دهد.

ـ تکالیف الهی، جز ارشاد بشر به مصالح واقعی خودش نیست.

ـ اگر انسان خدایش را فراموش کرد، خودش را فراموش کرده است.

ـ عبادت باید بانشاط روح توأم باشد.

ـ آخرین حد علم یک عالم این است که اقرار می کند به نادانی خودش.

ـ تهذیب نفس و تحصیل اخلاق آدمیت، از هر چیزی دشوارتر و سخت تر است.

ـ بشر اگر زیبایی اخلاق کریمانه و بزرگوارانه را حس بکند، مرتکب اعمال زشت نمی شود.

ـ یکی از علامت های مسلمانی، پیدا کردن راه معتدل و میانه است.

ـ آدمی اگر بخواهد از قید تکالیف و حقوق، خود را آزاد بداند، باید قبلاً از انسانیت استعفا بدهد.

ـ پشتوانه و منطق انسانیت، ایمان است.

ـ علم، افزایش دهنده اثر و ارزش کار است.

ـ درخت انسانیت، اگر بخواهد به راستی بارور و میوه ده باشد، باید ریشه توحیدی و ایمانی داشته باشد.

ـ یکی از اصول شخصیت انسان، استواری و استحکام و انتظام فکر اوست.

ـ امر به معروف، از نوع دفاع از حقوق انسانیت است، نه دخالت در آزادی های فردی.

ـ زیربنای هر اندیشه معنوی، ایمان به خداست.

ـ یکی از عوامل اصلاح و تربیت، معاشرت با صالحان و نیکان است.

ـ غذای روح، علم و حکمت و ایمان و یقین است.

ـ امور معنوی، مطلقاً مستلزم تحمل یک نوع محرومیت مادی است.

ـ عملی که منبعث از ریا و تظاهر باشد، ضررش از فایده اش بیشتر است.

ـ هر کس مدیر وجود خویش و مسئول سعادت خویشتن است.

ـ حداقل اثر ایمان، این است که یک مؤمن عادی، مطمئن می شود که کار خوب در نزد خدا، از بین نمی رود.

ـ انسان، خودش برای خودش، دروازه معنویت است.